คงเป็นเพราะความรักที่มันแอบซ่อนอยู่

บทนำ

ฉันเดินไปมาอย่างเป็นกังวลใจเมื่อได้ทราบข่าวว่าคุณพ่อประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ใจคอของฉันเริ่มสั่นมันไม่ดีแน่ “หนูอันแล้วพี่ๆของหนูล่ะ” ฉันหันไปมองตามเสียงของคุณป้าที่รีบวิ่งรี่เข้ามา “พวกพี่ๆน่ะหรอ ยังติดต่อไม่ได้เลยค่ะ ไม่รู้ว่าออกไปเที่ยวที่ไหนกัน” ฉันล่ะเป็นกังวลใจจริงๆพ่อประสบอุบัติเหตุแท้ๆพวกพี่ๆหายไปไหนกันหมด รอไม่นานหมอก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน คุณป้ารีบวิ่งเข้าไปจับแขนหมอ “คุณหมอคะน้องชายฉันเป็นยังไงบ้างคะ” หมอมองหน้าของคุณป้าพร้อมกับสีหน้าไม่สู้ดีนัก “คนไข้เสียเลือดมากต้องการเลือดกรุ๊ปบีโดยด่วนครับ” ฉันถึงกับต้องกุมขมับเลยทีเดียว “หนูอันหนูเลือดกรุ๊ปเดียวกับพ่อรึเปล่าลูก” ฉันส่ายหน้าด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อย “พี่เก่งเลือดกรุ๊ปเดียวกับคุณพ่อ หมอคะรอได้ไหมคะขอเวลาหน่อยจะรีบไปหาคนที่มีเลือดกรุ๊ปเดียวกันมาค่ะ” ฉันรอคำตอบจากหมอ “ได้คับแต่ต้องรีบหน่อยนะหมอคงจะยื้อเวลาได้ไม่นาน” ว่าแล้วฉันก็รีบวิ่งลงบันไดจากชั้น7เพื่อลงมาขึ้นค่อมมอเตอร์ไซค์ MSX ของฉันและรีบซิ่งไปที่ที่คิดว่าพวกพี่หน้าจะอยู่นั่นคือมหาลัยของพวกพี่ๆ

ฉันรีบจอดมอเตอร์ไซค์แล้วรีบวิ่งหาและถามนักศึกษาแล้วนั้นดูก็ได้ความว่าพวก

พี่เก่ง พี่เก้า ไปม่อหญิงอยู่หน้าคณะทันตะ  เมื่อฉันเห็นเงาหัวก็อดไม่ได้ที่จะวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็วและกระโดดถีบอย่างเต็มแรงจนล้มลงไป เจจ้าตัวก็เหมือนจะลุกมาเอาคืนแต่เห็นว่าเป็นฉันเลยไม่กล้าทำ “เห้ย!!มาถีบพี่แบบนี้ได้ไง” คนที่ผ่านไปผ่านมาต่างก็จ้องมองกันใหญ่ “พวกพี่ทำอะไรกันอยู่” ฉันถามด้วยน้ำเสียงและและหอบเล็กน้อย “ถามได้ก็มาม่อหญิงไง” ตอบได้หน้าตาเฉยมากหน้าเตะอีกทีฉันทำท่าที่จะเข้าไปเตะซ้ำอีกรอบแต่ก็ถูกพี่เก้าห้ามเอาไว้ “แล้วแกมาทำอะไรที่นี่อารมณ์ร้อนมาเชียวถีบไอ้เก่งซะเต็มแรงเลย” พี่คนกลางพูดติดตลกและขำเล็กน้อย “พี่รู้ไหมว่าพ่อประสบอุบัติเหติอาการแย่ และเสียเลือดมากต้องการเลือดของพี่ ฉันติดต่อพี่เป็นร้อยๆสายทำไมพี่ไม่รับโทรศัพท์ ทั้งเฟสทั้งไลน์” ฉันตะโกนลั่นพร้อมทั้งคว้าคอเสื้อไว้แต่ดูเหมือนจะไม่มีการโต้ตอบกลับมา “พี่รีบไปเลยนะถ้าพ่อเป็นอะไรไปฉันจะไม่ให้อภัยพี่อีกเลย” เมื่อฉันปล่อยคอเสื้อแล้วเขาก็รีบวิ่งไปที่รถและรีบขับรถออกไปทันที ฉันยังไม่อยากตามไปตอนนี้เพราะว่าฉันยังโกรธพวกเขาอยู่ที่เห็นผู้หญิงดีกว่าครอบครัวตัวเอง “นี่หนู เป็นอะไรรึเปล่าเสียงดังเชียว” ฉันหันไปหาเสียงหวานที่อยู่ข้างหลัง หญิงสาวผิวสวยขาวเนียน ผมยาวสีออกน้ำตาลอ่อน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนแถมแฝงด้วยความอ่อนโยน “ป่าวหรอกค่ะพอดีมีเรื่องครอบครัวนิดหน่อย ขอตัวนะคะ” ในขณะที่ฉันกำลังจะไป มือเรียวก็มาคว้ามือฉันไว้ “พี่ชื่อ ‘ออน’ นะยินดีที่ได้รู้จัก” ฉันพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะสะบัดมือของเธอออกและเร่งรีบไปค่อมมอเตอร์ไซค์เพื่อเดินทางไปยังโรงพยาบาลอย่างเร่งรีบ

ฉันวิ่งขึ้นบันไดอย่างเร่งรีบจุดหมายอยู่ที่ชั้น7ฉันกลัวที่จะใช้ลิฟเลยต้องวิ่งอย่างนี้ในขณะที่ก้มหน้าก้มตาวิ่งก็ไม่ได้มองทางข้างหน้า ปึ้ง!!! ฉันล้มลงก้นจั้มพื้นอย่างแรงส่วนคนที่ฉันวิ่งชนล้มไปเช่นเดียวกัน “คุณค่ะๆฉันขอโทษนะคะพอดีว่าคนป่วยต้องการฉันค่ะ” เมื่อฉันพูดอย่างนั้นเธอก็หันมาสบตากับฉันทันที เป็นผู้หญิงน่ารักขาวอมชมพู “ตาสีฟ้าสวยจัง แหม..พูดอย่างกับเป็นหมอเลยนะ”

เธอเอ่ยขึ้นจนทำให้เราสองคนต้องขยับออกห่างกันหน่อยเพราะว่าอยู่ใกล้กันเกินไป “เราขอตัวก่อนนะ อ่ะนี่ เบอร์เรา เฟสเรา ไลน์เรา มีอะไรให้เรารับผิดชอบก็บอกมาได้นะแต่ตอนนี้ขอตัวก่อนเร่งรีบจริงๆ” ฉันทิ้งนามบัตรไว้ให้หญิงสาวแปลกหน้าก่อนที่จะรีบวิ่งขึ้นไปที่เป้าหมาย และเมื่อมาถึงหน้าห้องฉุกเฉินสิ่งที่ฉันเห็นคือเก่งที่ยังยืนอยู่ตรงนี้ ฉันเข้าไปคว้าคอเสื้ออีกรอบ “ทำไมพี่ไม่เข้าไปเอาเลือดให้พ่อล่ะ” พี่ชายทำหน้าเศร้าคาบน้ำตาที่แห้งยังติดใบหน้าอยู่ “ฉันเกลียดพี่” นั่นเป็นคนเดียวที่ฉันพูดได้เต็มปากความจริงมันเองก็เป็นความผิดของฉันเองที่ไปไม่ทันตามพี่มาให้เลือดพ่อ “พี่ขอโทะ..” ฉันเดินหนีออกมาก่อนที่เขาจะพูดจบ และป้าก็เดินเข้ามานั่งข้างๆฉัน “หนูอันไปทำอะไรมาเลือดเนี่ยเลือดติดแขนเลย” ฉันมองดูแขนตัวเอง “อ่อคงจะเป็นเพราะเมื่อกี้รีบจนเดินชนกับใครก็ไม่รู้ค่ะ เห็นเขาถืออุปกรณ์การแพทย์มาด้วย” คงจะลำบากหน้าดู หมอเดินออกมาอีกครั้งพร้อมทำหน้าเศร้ายิ่งกว่าเดิม “หมอขอแสดงความเสียใจให้กับญาติคุณอดิสักดิ์ด้วยนะคับ” ฉันนี่ถึงกลับทรุดเลยทีเดียวน้ำตาค่อยๆไหลออกมาซึมผ่านม่านตาออกมาแล้วก็ปล่อยโฮตามประสาเด็ก17 “ไม่จริงใช่ไหม พ่อฉันยังไม่ตาย” ฉันพยายามที่จะหลอกตัวเองตั้งแต่จำความได้ก็อยู่กับพ่อมาตลอดมันไม่จริงใช่ไหม

“ฉันเกลียดพี่ พี่เก่ง....” ฉันหันไปพูดกับเขาก่อนที่จะเดินชนไหล่เขาอย่างแรง